انتقاد صريح تئاتري‌ها از ادامه سخت‌گيري‌ها در حوزه نمايشنامه نويسي؛
روزگار ناامن نمی‌تواند نویسندگان را از نوشتن بازدارد
تئاتري‌ها از نبود امنيت براي نويسندگان تئاتر انتقاد كردند و گفتتند: اگر نویسندگان متحد باشند، بیشتر می‌توانند به مطالباتشان برسند. اکنون زمان اعتراض است نه برگزاری جشن. چرا نمایشنامه‌نویس که باید دغدغه درام و ریتم داشته باشد، مبتلا به بیم ناامنی است؟
ایلنا- : انجمن نمایشنامه‌نویسان تئاتر ایران، ديروز(13 ارديبهشت) در مراسمی نشست نمایشنامه‌نویس و امنیت را با حضور جمعی از نمایشنامه‌نویسان تئاتر در خانه هنرمندان برگزار کرد. در این نشست جمشید خانیان، ناصح کامکاری و محمد رضایی‌راد درباره این عنوان سخنرانی کردند.
جمشید خانیان در صحبت‌های خود امنیت عمومی را استوارترین تضمین هنرمند خواند و گفت: زمانی‌که هنرمند واژه امنیت را می‌شنود، جزیره‌ای زیبا و آرام و امن در ذهنش متصور می‌شود. اما از آنجاکه قواعد حاکم بر روابط اشتباه است، ایجاد امنیت به وجود نمی‌آید. ناصح کامکاری نیز در سخنان خود با اشاره به این نکته که چرا نمایشنامه‌نویس که باید دغدغه درام و ریتم و شخصیت و ... داشته باشد، مبتلا به بیم ناامنی است؟، توضیح داد: جایی که احزاب رسمی حضور گسترده ندارند، بار رسالت آنها ناخواسته بر دوش دیگر افراد سنگینی می‌کند و درنتیجه سایرین به‌خصوص هنرمندان که فعالیت آنها تولید فکر تلقی می‌شود و کالای آنها عرضه مکنونات روح خود به جهان است، در چالش تضارب آرا و تلاقی افکار مستقل‌شان با دیدگاه‌های دیگر دچار درگیری می‌شوند که کمترین نتیجه آن عدم امنیت اقتصادی است. وی، طرح و بیان خواسته‌های انجمن نمایشنامه‌نویسان را نیازمند استمرار و پویایی آن دانست و ساده‌ترین شیوه پویا ماندن را انگشت انتقاد نهادن بر سهو و تساهل و تسامح عنوان کرد. محمد رضایی راد نیز در سخنانی ذیل عنوان «نمایشنامه‌نویس و امنیت» گفت: واژه امنیت در ما دو احساس کاملا متفاوت به وجود می‌آورد که یکی آرامش خاطر است و دیگری احساس‌ترس و ناامنی و مساله نظارت برای نمایشنامه‌نویس نوعی ناامنی است. وی، امنیت را در حیطه‌های مختلف اقتصادی، شغلی، اجتماعی، سیاسی و روانی قابل بررسی دانست و افزود: در برخی مقاطع هرگونه امنیتی در ذیل امنیت روانی قرار می‌گیرد که خود بخشی از امنیت سیاسی جامعه است. رضایی راد توضیح داد که روزگار ناامن نمی‌تواند نویسندگان را از نوشتن بازدارد و تنها آنها را به سه دسته تقسیم می‌کند: دسته نخست ناامنی را بهانه می‌کنند تا نوشتن را به تعلیق درآورند؛ دسته دوم امنیت را می‌خرند و به‌گونه‌ای می‌نویسند که گویی همچنان در امنیت هستند و دسته سوم کسانی هستند که عامل ناامنی و امنیت برای آنها شرط تعیین‌کننده نیست و معتقدند می‌توان در روزگار ناامن زندگی کرد و از ناامنی نوشت. وی افزود: نویسندگان عصر ظلمت نوشتن را رها نمی‌کنند و آن را سودا نیز نمی‌کنند. آنها در روزگار ظلمت از ظلمت می‌نویسند و در ظلمت می‌نویسند. در این نشست که نمایشنامه‌نویسان نکات و خواسته‌های مهم خود را مطرح می‌کردند، عباس جهانگیریان به مرکز هنرهای نمایشی پیشنهاد داد تا نمایشنامه آثار خوبی را که به اجرا می‌روند، چاپ کند تا در دسترس هنرمندان خارج از تهران، چه در داخل یا در خارج از کشور قرار بگیرد. وی همچنین پیشنهاد داد با همکاری شبکه چهار، نمایش‌ها ضبط شود تا هنرمندان شهرستانی هم بتوانند این آثار را تماشا کنند تا علاوه بر ماندگاری آثار برتر نمایشی، مبلغی هم به گروه داده شود و به اقتصاد آن کمک کند. محمد یعقوبی نیز با اشاره به اینکه تئاتر اگر بخواهد به یکی از رسالت‌های خود وفادار باشد، اکنون زمان اعتراض است و نه برگزاری جشن، اظهار کرد: هر نویسنده‌ای سعی می‌کند برای خود امنیت‌سازی کند و در نوشته‌هایش باید چیزهایی را پنهان کرده باشد تا احساس امنیت کند. در ادامه امیر یاراحمدی عنوان کرد: صداقت داشتن یک اثر برای هنرمند فضیلت نیست، بلکه ضرورت فنی است زیرا تمام جاذبه هنر که باعث می‌شود هنر وارد هزینه‌های جامعه شود، این است که حقیقتی را با صداقت در پیشگاه جامعه اعتراف می‌کند. وی افزود: داشتن این صداقت به ابزاری نیاز دارد و آنچه امروز مشکل هنرمندان به شمار می‌رود این است که امروزه ابزار لازم برای داشت صداقت وجود ندارد و این مشکل یا فنی است، یا روانی، یا اقتصادی و درنتیجه ادامه دادن این روش جز انبار کردن کارهای بی‌خاصیت نیست. رییس انجمن نمایشنامه‌نویسان اضافه کرد: نویسندگان تا کی می‌توانند نمایشنامه‌هایشان را در کشوی میزها پنهان کنند؟ این حق آنهاست که از یک حیات طبیعی و معمول، از طریق حرفه‌ای که انتخاب کرده‌اند، برخوردار باشند و حال که این امکان وجود ندارد، باید به چگونگی آن پرداخت. بهزاد صدیقی نیز گفت: فعالیت ما به عنوان یک شغل شناخته شده نیست و این اولین دغدغه ما به عنوان یک نویسنده است. هرمز هدایتی نیز خواستار برخورد جدی با این مساله شد و افزود: کسی نمی‌تواند به دیگری دیکته کند که در شرایط ناامن چه بکند. وی اظهار کرد: وقتی صنف به چنین صورتی و زیرپوشش تشکل دیگری است، استقلال ندارد و تعارضاتی در آن دیده می‌شود و مشکل اساسی گره خوردن سرنوشت نمایشنامه‌نویسی به آن چیزی است که همه از آن گریزان هستند. در این برنامه که همسر اکبر رادی نیز حضور داشت، پیام بنیاد رادی به مناسبت روز تئاتر توسط شکرخدا گودرزی، یکی از اعضای آن قرائت شد. در این پیام آمده بود: هرگز نمی‌توان از تئاتر ایران سخن گفت و از تلاش سترگ رادی برای در اهتزاز نگه داشتن پرچم تئاتر ایران یادی نکرد. ایران پنجاه سال اخیر را می‌توان همچون نمایشنامه‌ای در آثار رادی مشاهده کرد. در ادامه از نمایشنامه‌خوانی آثار رادی در سال گذشته به عنوان یکی از فعالیت‌های این بنیاد نام برده شد و از قصد برای برگزاری مسابقه نمایشنامه‌نویسی درباره آثار رادی نیز خبر داده شد. همسر رادی نیز طی صحبت کوتاهی گفت: هنرمندان باید خود برای خویش امنیت را به وجود آورند و البته در این راستا نقش همسران نویسندگان بسیار مهم و بار مسوولیت آنها زیاد است. وی افزود: اگر نویسندگان متحد باشند، بیشتر و بهتر می‌توانند به آنچه که مطالبه می‌کنند، برسند. حسین کیانی، اصغر همت، عباس جهانگیریان، حمیدرضا نعیمی، کوروش نریمانی، حسن باستانی، سیروس همتی، خسرو احمدی، آرش عباسی و عبدالرضا فریدزاده از دیگر حاضران در این نشست بودند.
1389/2/14 - 11:54:29
1389/2/14 - 11:54:29
Posts
0 نظرهای شما:
Post a Comment