تابلوي شاعرانه‌ي نقاش به پايان نرسيد
هانيبال الخاص به روايت الخاص
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: فرهنگ و هنر - هنرهاي تجسميهانيبال الخاص سه ماه قبل در چنين روزهايي ـ درسالروز تولد هشتادسالگي‌اش ـ بدون هراس از مرگ گفته بود:«خلاصه بگويم كه خوبم و با شادي به استقبال هشتاد سالگي مي‌روم. بارها انديشيده‌ام يا از خود پرسيده‌ام كه بين سن چهارده تا بيست‌وچهار سالگي چه آموختها
م؟ يادم نمي‌آيد. پس نبايد مهم باشد. انسان هميشه تجريد را به تصوير درآورده است، مثل كاغذ سفيد يا سنگ بي‌شكل جز خودش همت ما اين همه است كه از تقدير و جبر بكاهيم و به اراده برسيم.»
به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، تنها سه ماه از آخرين حضورهنرمند نقاشي مدرنيست در وطنش مي‌گذرد.
خرداد ماه امسال «هانيبال» به ايران آمد تا با وجود بيماري كه رنجش مي‌داد،تولد هشتاد سالگي‌اش را با نمايش مجموعه بزرگي در كنار دوستان و شاگردانش سپري كند.
شامگاه 23 خرداد‌ماه خانه هنرمندان ايران حال و هواي ديگري داشت.همه آمده بودند تا در جشن سالگرد هشتاد سالگي مردي حاضر شوند كه رنگ را مي‌فهميد و قصه‌گويي را خوب بلد بود.
آن روز «هانيبال» در برابر هشتاد سالگي خود صاف و محكم ايستاده بود و با وجود آنكه نگران بيماري‌اش بود،در عين حال از فكرهاي تمام نشده‌ي بسياري كه در ذهنش مي‌چرخيد،سخن گفت.
خودش معتقد بود: «الان انرژي گذشته را ندارم، اما مي‌خواهم تابلوي شاعرانم را تمام كنم. شاگردانم به كمكم مي‌آيند. بخشي را من مي‌كشم، بخشي را آنها و در آخر دستي به سر و روي كار مي‌كشم تا به سبك خودم تمامش كنم.»
الخاص آغازگر طراحي فيگوراتيو در نقاشي نوگراست؛ نوع زندگي هانيبال الخاص آن‌قدر متنوع و پيچيده بود كه بسياري از منتقدان و اهالي هنرهاي تجسمي باور دارند وجوه شخصيت او را هرگز نمي‌توان به‌طور كامل تصوير كرد. او در نقاشي ايران جريان‌سازي با اصالت بوده است.
هانيبال از پدر و مادري آشوري در كرمانشاه به دنيا آمده است. 35 سال نقش هنر را به كساني آموزش داده كه خود اكنون مدرس‌هايي در دانشگاه‌هاي معتبر ايران به‌شمار مي‌روند.
همراهان سال‌هاي دور الخاص مي‌گويند:«هنگامي كه او سال‌ها پيش از آمريكا به ايران مي‌آيد، اتفاقات تعيين‌كننده‌اي در تاريخ هنرهاي تجسمي ايران رخ مي‌دهد. او در آن زمان علاوه بر آنكه مولف بود، زمينه را براي توليد فكري و انديشه فراهم مي‌كرد.»
الخاص دوره‌هاي كاري خود را در ايران به‌صورت بزرگداشت‌ها، چون بزرگداشت پدرش، نيما يوشيج و جلال آل‌احمد، زماني كه در‌ها و پنجره‌هاي قديمي را مي‌گرفت و به بوم تبديل مي‌كرد و اعتقاد داشته، نقاشي با ادبيات رقابت مي‌كند؛ او همچنان دوست دارد تا يك نقاشي چون داستان، اول، وسط و آخر داشته باشد.
به گزارش ايسنا، زماني كه بيشتر پرتره مي‌كشيد، لقب فتو عكاس گرفت؛ بعدها نيز بر تابلويي بزرگ از پرتره‌هاي شاعران دوران عارف قزويني تا شاعران امروز را كشيد. او تاكنون به‌جز هزاران تابلوي كوچك و بزرگ، 300 مترمربع نقاشي ديواري را نيز آفريده و يك‌صدو50 غزل حافظ را به زبان آشوري، با حفظ وزن و قافيه، معنا و طنز، ترجمه كرده است.
خودش معتقد بود:«هنرهاي تجسمي در ايران در 30 سال اخير رشد قابل ملاحظه‌اي داشته، جايگاه اين هنر در ايران رشد كرده و جهاني شده است. كارهاي هنرمندان ايراني را در بسياري از كشورها قبول دارند و در نمايشگاه‌هاي بين‌المللي نيز به آنها توجه مي‌كنند».
نقاش مدرنيست آشوري بارها در مراسم‌هايي كه به پاس تجليل براي او برپا شده بود از «ناديده گرفته‌شدن» گلايه كرده و به ايسنا عنوان مي‌كرد:«علاوه بر اين‌كه بازنشستگي‌ام را ندادند، حقوقم را نيز نپرداخته و ناپسند رفتار كردند، چرا كه من فقط براي خدمت به هنرمندان فعاليت مي‌كنم».
او هميشه دلش مي‌خواست مردم با نقاشي ارتباط برقرار كنند؛ وقتي كه تابلويي را نگاه مي‌كنند، نترسند و درباره‌ي آن حرفي بزنند. دلش مي‌خواست كه همه مردم نقاشي بكشند. اعتقاد داشت نقاش، نقاش نمي‌شود مگر آن كه معلم شود. باور دارد كه دنيا يك مهماني است كه بايد در آن به همه خوش بگذرد.
اين نقاش مدرنيست سال 87 نيز در يكي از مراسم‌هايي كه هم‌كيشان آشوري‌اش در نگارخانه ايشتار براي او برپا كرده بودند، گفته بود:« زندگي يك چرخه دارد و اگر به آن توجه كنيم متوجه مي‌شويم كه چه زيباست ريختن برگ‌هاي درختي و تبديل دوباره‌ي آن در سالي جديد به برگ ! اين تفكر باعث شد تا ذهنيات زيادي برايم ايجاد شود و هميشه آرزو كنم تا دوباره به كودكي‌ام بازگردم و اي كاش امكان داشت كه دوباره به پنج‌سالگي‌ام برگردم. من تلاش مي‌كنم و امروز به شما مي‌گويم كه خيلي تلاش كردم تا دوباره به 5 سالگي‌ام برسم. ولي نتوانستم و اكنون موفق شدم به 7 سالگي برسم. اما تمام اين سال‌هاي آخرم را معطوف به بازگشت دوباره به كودكي‌هايم مي‌كنم، چه‌بسا كه در مسيحيت آمده كه تا ما به كودكي باز نگرديم وارد ملكوت خداوند نمي‌شويم».
1389/06/24 09-15-2010 12:30:08 8906-14866: كد خبر
م؟ يادم نمي‌آيد. پس نبايد مهم باشد. انسان هميشه تجريد را به تصوير درآورده است، مثل كاغذ سفيد يا سنگ بي‌شكل جز خودش همت ما اين همه است كه از تقدير و جبر بكاهيم و به اراده برسيم.»به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، تنها سه ماه از آخرين حضورهنرمند نقاشي مدرنيست در وطنش مي‌گذرد.
خرداد ماه امسال «هانيبال» به ايران آمد تا با وجود بيماري كه رنجش مي‌داد،تولد هشتاد سالگي‌اش را با نمايش مجموعه بزرگي در كنار دوستان و شاگردانش سپري كند.
شامگاه 23 خرداد‌ماه خانه هنرمندان ايران حال و هواي ديگري داشت.همه آمده بودند تا در جشن سالگرد هشتاد سالگي مردي حاضر شوند كه رنگ را مي‌فهميد و قصه‌گويي را خوب بلد بود.
آن روز «هانيبال» در برابر هشتاد سالگي خود صاف و محكم ايستاده بود و با وجود آنكه نگران بيماري‌اش بود،در عين حال از فكرهاي تمام نشده‌ي بسياري كه در ذهنش مي‌چرخيد،سخن گفت.
خودش معتقد بود: «الان انرژي گذشته را ندارم، اما مي‌خواهم تابلوي شاعرانم را تمام كنم. شاگردانم به كمكم مي‌آيند. بخشي را من مي‌كشم، بخشي را آنها و در آخر دستي به سر و روي كار مي‌كشم تا به سبك خودم تمامش كنم.»
الخاص آغازگر طراحي فيگوراتيو در نقاشي نوگراست؛ نوع زندگي هانيبال الخاص آن‌قدر متنوع و پيچيده بود كه بسياري از منتقدان و اهالي هنرهاي تجسمي باور دارند وجوه شخصيت او را هرگز نمي‌توان به‌طور كامل تصوير كرد. او در نقاشي ايران جريان‌سازي با اصالت بوده است.
هانيبال از پدر و مادري آشوري در كرمانشاه به دنيا آمده است. 35 سال نقش هنر را به كساني آموزش داده كه خود اكنون مدرس‌هايي در دانشگاه‌هاي معتبر ايران به‌شمار مي‌روند.
همراهان سال‌هاي دور الخاص مي‌گويند:«هنگامي كه او سال‌ها پيش از آمريكا به ايران مي‌آيد، اتفاقات تعيين‌كننده‌اي در تاريخ هنرهاي تجسمي ايران رخ مي‌دهد. او در آن زمان علاوه بر آنكه مولف بود، زمينه را براي توليد فكري و انديشه فراهم مي‌كرد.»
الخاص دوره‌هاي كاري خود را در ايران به‌صورت بزرگداشت‌ها، چون بزرگداشت پدرش، نيما يوشيج و جلال آل‌احمد، زماني كه در‌ها و پنجره‌هاي قديمي را مي‌گرفت و به بوم تبديل مي‌كرد و اعتقاد داشته، نقاشي با ادبيات رقابت مي‌كند؛ او همچنان دوست دارد تا يك نقاشي چون داستان، اول، وسط و آخر داشته باشد.
به گزارش ايسنا، زماني كه بيشتر پرتره مي‌كشيد، لقب فتو عكاس گرفت؛ بعدها نيز بر تابلويي بزرگ از پرتره‌هاي شاعران دوران عارف قزويني تا شاعران امروز را كشيد. او تاكنون به‌جز هزاران تابلوي كوچك و بزرگ، 300 مترمربع نقاشي ديواري را نيز آفريده و يك‌صدو50 غزل حافظ را به زبان آشوري، با حفظ وزن و قافيه، معنا و طنز، ترجمه كرده است.
خودش معتقد بود:«هنرهاي تجسمي در ايران در 30 سال اخير رشد قابل ملاحظه‌اي داشته، جايگاه اين هنر در ايران رشد كرده و جهاني شده است. كارهاي هنرمندان ايراني را در بسياري از كشورها قبول دارند و در نمايشگاه‌هاي بين‌المللي نيز به آنها توجه مي‌كنند».
نقاش مدرنيست آشوري بارها در مراسم‌هايي كه به پاس تجليل براي او برپا شده بود از «ناديده گرفته‌شدن» گلايه كرده و به ايسنا عنوان مي‌كرد:«علاوه بر اين‌كه بازنشستگي‌ام را ندادند، حقوقم را نيز نپرداخته و ناپسند رفتار كردند، چرا كه من فقط براي خدمت به هنرمندان فعاليت مي‌كنم».
او هميشه دلش مي‌خواست مردم با نقاشي ارتباط برقرار كنند؛ وقتي كه تابلويي را نگاه مي‌كنند، نترسند و درباره‌ي آن حرفي بزنند. دلش مي‌خواست كه همه مردم نقاشي بكشند. اعتقاد داشت نقاش، نقاش نمي‌شود مگر آن كه معلم شود. باور دارد كه دنيا يك مهماني است كه بايد در آن به همه خوش بگذرد.
اين نقاش مدرنيست سال 87 نيز در يكي از مراسم‌هايي كه هم‌كيشان آشوري‌اش در نگارخانه ايشتار براي او برپا كرده بودند، گفته بود:« زندگي يك چرخه دارد و اگر به آن توجه كنيم متوجه مي‌شويم كه چه زيباست ريختن برگ‌هاي درختي و تبديل دوباره‌ي آن در سالي جديد به برگ ! اين تفكر باعث شد تا ذهنيات زيادي برايم ايجاد شود و هميشه آرزو كنم تا دوباره به كودكي‌ام بازگردم و اي كاش امكان داشت كه دوباره به پنج‌سالگي‌ام برگردم. من تلاش مي‌كنم و امروز به شما مي‌گويم كه خيلي تلاش كردم تا دوباره به 5 سالگي‌ام برسم. ولي نتوانستم و اكنون موفق شدم به 7 سالگي برسم. اما تمام اين سال‌هاي آخرم را معطوف به بازگشت دوباره به كودكي‌هايم مي‌كنم، چه‌بسا كه در مسيحيت آمده كه تا ما به كودكي باز نگرديم وارد ملكوت خداوند نمي‌شويم».
1389/06/24 09-15-2010 12:30:08 8906-14866: كد خبر
Posts
0 نظرهای شما:
Post a Comment