یک سال از فاجعه توپولوف گذشت

یک سال از فاجعه توپولوف گذشت

به یاد پرواز مرگبار

7908 ایسکانیوز : خبر به فاصله چند دقیقه مثل بمب منفجر شد ؛

خبر کشته شدن 168 مسافر و خدمه هواپیمای پرواز شماره 7908.

11:45 چهارشنبه 24 تیر 1388 است که مهماندار هواپیمای «توپولوف» شرکت «کاسپین» در فرودگاه بین المللی امام خمینی (ره) به دو زبان فارسی و لاتین به مسافران پرواز شماره 7908 خوش آمد می گوید.

کمربندها بسته می شود و پرنده آهنین «تهران» را به مقصد «ایروان» ارمنستان ترک می کند.11 عضو تیم ملی جودوی نوجوانان ایران هم در کنار 157 مسافر و خدمه با یکدیگر خوش و بش می کنند.همین که «توپولوف» اوج می گیرد رویاهای شیرین بچه های تیم ملی نیز در آسمان می رقصد.آنان می روند تا در یک اردوی تدارکاتی ، برای مسابقه های جهانی مجارستان آماده شوند. حالا 16 دقیقه از پرواز گذشته و هواپیما به قزوین رسیده است که ناگهان ، صدایی مهیب مثل انفجار بمب ، روستای «فارسیان» را تکان می دهد.

به فاصله چند ثانیه ، دود و آتش به آسمان زبانه می کشد و بعد ، آژیر آمبولانسهاست که از فاجعه‌ خبر می دهد. موجی از مردان پریشان حال با صورت‌هایی لبریز از اشک و قدم‌هایی لرزان رو به زمین های کشاورزی روستای «فارسیان» دارند. پا که درون قربانگاه می‌گذاری دنیایی دیگر است ، دنیایی با صدای شیون ، دنیایی با دود و شعله‌های سر به فلک کشیده ، دنیایی به رنگ دل های سوخته.یکی دوربین بر دوش ، می ‌لرزد شانه‌اش و سرازیر می‌شود اشکش .شماری از خبرنگاران به سوی او می‌ دوند و فریاد می ‌زنند «یا حسین.»آری خبر خون است و مرگ اما چه غریبانه ! باورت نمی‌شود این آخرین پرواز بود.

بچه های تیم ملی رفته بودند تا برای نمایش دلاورمردانه در عرصه جهانی آماده شوند.غم از دست دادن بقیه هموطنان مسلمان و ارمنی نیز از این کم تر نیست.دلم می‌گیرد از این ظهر گرم تابستانی.همین که موبایلم زنگ می خورد دوستی از آن طرف خط می گوید : «شمار کشته ها را داری؟» تازه از ناهارخوری خبرگزاری برگشته و پشت رایانه ، نشسته ام که با شنیدن خبر سرنگونی هواپیمای «تهران - ایروان» دستم می لرزد و نیرویم را برای نگاشتن حروف صفحه کلید رایانه از دست رفته می بینم.ناخودآگاه به یاد صحنه های بیرون کشیدن جنازه‌های سوخته همکارانم - دی 1384 - در شهرک «توحید» تهران می افتم و برای چند لحظه دست از کار می کشم ؛ اما نه ، خبر نباید روی زمین بماند.

راستی که چه سخت است بیرون کشیدن جنازه های سوخته ده ها هموطن خردسال و بزرگسال ، زن و مرد از دل آهن پاره‌ های تابوت پرنده ، از کنار هم چیدن روپوش های آبی به روی زمین.آری دلم می‌ گیرد از این پرواز ، پرواز آخر بچه های تیم ملی. حالا یک سال از فاجعه گذشته اما هنوز داغ بر دل مردم ایران به ویژه خانواده های قربانیان سنگینی می کند.به راستی مسئول ضعف سامانه مسافربری هوایی در ایران کیست ؟

* بهروزآرمان - دبیر گروه حوادث خبرگزاری ایسکانیوز

وارطان داوتیان